आज पहाटे पहाटे जाग आली. सहज मोबाईल हातात घेतला आणि इथे आले. काही जणांनी भयकथा पोस्ट केल्या होत्या, त्या वाचल्या. पहाटे भीती वाटली नाही. मी कल्पना करून पाहिलं ... रात्री वाचल्या असत्या तर भीती वाटली असती का? यावर काही निर्णय झाला नाही माझा.
भयकथा कधीही , कोणत्याही वेळी भीतीची भावना निर्माण करू शकली पाहिजे. जसं हास्यकथा कधीही हसू आणते. गूढकथा वेगळी आणि भयकथा वेगळी. बरोबर ना? भयकथेत काही गूढ असेलच असं नाही. तसंच गूढ आहे ते भय वाटवणारं असेलच असं नाही. पण 'अज्ञाताची' भीती .. असू शकते.
या कथा रात्रीच जास्त भीतीदायक का वाटतात? एकतर अंधार असतो ... कृत्रिम साधना (इलेक्ट्रीसिटी , टाॅर्च वगैरे) शिवाय 'उजेड' मिळत नाही. दुसरं .. मदतीला येऊ शकतील असे 'इतर' बेसावध, झोपेच्या अंमलाखाली!!
रात्र , अंधार , आजार , दु:ख....या गोष्टी 'एकटेपणा' घेऊन येतात. एकटेपणा स्वतः बरोबर असहायता, असुरक्षितता घेऊन येतो. आपण असुरक्षित आहोत हे अंतर्मनाला समजलं की कुठेतरी दडून बसलेल्या अपराधगंडाला हळूच पाय फुटतात. किंवा कसलीतरी भीती आधीच ,असतेच मनात ... तिला रस्ता फुटतो.
अंधाराची भीती .... ही एकमेव भीती 'उपजत' असते , इतर गोष्टींबद्दल माणूस शिकतो घाबरायला!! हे जेव्हा मी पहिल्यांदा वाचलं कुठेसं , तेव्हा खूप आश्चर्य वाटलं होतं. नवजात अर्भक आईच्या गर्भात असताना खरं म्हणजे अंधारातच तर असतं! मग जन्माचा सोबती अंधार! ..त्याचीच भीती? या मागचं गूढ काय असेल?
#प्रज्ञा
(२८ नोव्हेंबर २०२१)
